พ้อเขาผัดว่าเฮาบ่ผมกัน
สองเฮานั้นฮักกันต่อบ่ได้
น้องหล่าอ่วยหน้าไปทางใหม่
โยนใจอ้ายถิ่มไว้เกือกขี้ตม
โศกเศร้าอั่งเอ้ามโนใจ
ฮักเจ้าหลายผัดว่าอ้ายบ่สม
หน้าเจ้าเสิ่นหายกับสายลม
หนีบ่ม้มผู้เสียใจดอกเป็นพี่
เจ้าผู้คนดี ส่างมาหนีจากจร
ส่างบ่คึดเห็นตอน สองเฮาฮักกัน
อันว่าคำฮักนิเว่ามาละเหลือใจ
ฮักเจ้าหลายแต่เจ้าบ่แนมเห็นค่า
ถิ่มลงส่างฮักฮ่างนองน้ำตา
เว่าขึ้นมาน้ำตากะไหลริน
อันว่าคำฮัก นิเฮ็ดอ้ายเจ็บพอสิตาย
ชาติหน้าฉันท์ใดกะอย่าให้ได้พานพ้อ
บุญผลาบ่ยู้ อุดอู้ในใจแท้หน่อ
สิหายใจต่อให้ม่มแล้งดอกแนวใด๋
มะเหลือใจความฮัก
เจ้าผู้คนดี ส่างมาหนีจากจร
ส่างบ่คึดเห็นตอน สองเฮาฮักกัน
อันว่าคำฮักนิเว่ามาละเหลือใจ
ฮักเจ้าหลายแต่เจ้าบ่แนมเห็นค่า
ถิ่มลงส่างฮักฮ่างนองน้ำตา
เว่าขึ้นมาน้ำตากะไหลริน
อันว่าคำฮัก นิเฮ็ดอ้ายเจ็บพอสิตาย
ชาติหน้าฉันท์ใดกะอย่าให้ได้พานพ้อ
บุญผลาบ่ยู้ อุดอู้ในใจแท้หน่อ
สิหายใจต่อให้ม่มแล้งดอกแนวใด๋
อันว่าคำฮักนิเว่ามาละเหลือใจ
ฮักเจ้าหลายแต่เจ้าบ่แนมเห็นค่า
ถิ่มลงส่างฮักฮ่างนองน้ำตา
เว่าขึ้นมาน้ำตากะไหลริน
อันว่าคำฮัก นิเฮ็ดอ้ายเจ็บพอสิตาย
ชาติหน้าฉันท์ใดกะอย่าให้ได้พานพ้อ
บุญผลาบ่ยู้ อุดอู้ในใจแท้หน่อ
สิหายใจต่อให้ม่มแล้งดอกแนวใด๋
มะเหลือใจความฮัก